Sting, Mentalista, CR7

Zdarza mi się szaleć z wolnej ręki na twarzach od dawna. Rzadko, ale lubię. Za każdym razem jest to dla mnie prawdziwe wyzwanie.

Jako, że rysuję bardziej niż słabo, to największym wyzwaniem w tego typu pracach, jest zachowanie proporcji i niezrobienie z nich zombie. Wierzcie mi… strasznie łatwo to osiągnąć. Kilka ukłuć igłą z prawej, czy z lewej i grymasy zmieniają się jak w kalejdoskopie.

W tym miesiącu, z okazji Mikołajek organizowanych w szkole, szyłam poduszkę dla nastolatki, której idolami są Cristiano Ronaldo i Lionel Messi (młodsza miała za zadanie przeprowadzić tajny wywiad).
Drugiego nie lubię bardzo, pierwszego bardzo lubię, więc wybór był oczywisty.

Lewa strona frontu

Front poduszki

Panel przedni poduszki, to Ronaldo na białym tle, tylny panel, to czarna pikówka. Całość zapinana na kryty suwak, żeby było praktycznie podczas prania i ewentualnej zmiany wypełnienia.

Kiedyś tą metodą uszyłam Rudą na siatce (klik) i to było jedno z pierwszych podejść w takiej technice.

W październiku 2012, uszyłam siostrze na imieniny Stinga (jej ulubionego piosenkarza). Tak się bałam, że nikt nie będzie wiedzieć, kto jest na poduszce, że podpisałam… okazało się, że niepotrzebnie, bo rodzina i znajomi przy stole, od razu zgadywali kto to jest, mimo iż siostra tak trzymała i pokazywała, żeby podpisu nie było widać. Stres opadł. Chociaż co do niego mam wciąż wątpliwości.

Pojawiło się kolejne zamówienie na październik 2013. „Uszyj mi Mentalistę, bo drugi fotel jest wolny” 😉
Tak powstał Simon Baker do kompletu.

Po Simonie, pewna studentka zza stołu, zapragnęła mieć swojego Deppa. Nie chciałaby widzieć co z niego wyszło (mogłaby mieć koszmary senne), a ja nie śmiałabym jej go na oczy pokazać 😉
Stąd urodził się pomysł, aby Jacka Sparrowa stworzyć w inny sposób – klik.

W międzyczasie powstawały mniejsze lub większe rysunki igłą. Nie wszystko fotografowałam, bo w moim odczuciu, średnio nadawało się do pokazania. Te drobne rysunki można obejrzeć na moim blogu, przy okazji szycia piórników, pod etykietą „aplikacja”. Jak taki rysunek powstaje, również znajdziecie u mnie na blogu w postaci filmiku.

Do tej pory nie pokazywałam uszytych twarzy, bo nie byłam pewna, czy to się może w ogóle podobać. Dla siostry robiłam to bardzo osobiście w prezencie, więc to zupełnie inna kategoria podobania się…
Dopiero po reakcji koleżanek z córki klasy, przy wręczaniu Ronaldo i pytaniu, „czy Messiego też dałoby radę… ?”, zdecydowałam się pokazać to na blogu.
Bardzo jestem ciekawa Waszego odbioru tej techniki.