Piramidy w kolorze BLUE, czyli narzuta z denimu.

Tę narzutę zaczęłam zaraz po tym, jak Karolina pokazała u siebie swoją. Przepadłam całkowicie.

Uwielbiam geometryczne wzory, więc z miejsca zaczęłam wycinać z każdego nadającego się dżinsowego kawałka… trójkąt. Nie jestem w stanie powiedzieć ile spodni, spódnic, czy czegokolwiek innego na to przeznaczyłam. Tu leżała jedna nogawka (bo z drugiej powstał piórnik), tu dziurawe spodnie, a za chwilę dół od spódnicy, czy rękawy od kurtki, bo się kamizelki zachciało. Fakt jest jeden… takich odpadów nie wyrzucam, bo jeans, to jeans. Nie wiem skąd ta miłość, ale serce nie sługa 😉

Początek szycia wiadomo… zryw, później przyszła rutyna. Podczas oglądania wiadomości, czy filmów, odrysowywałam, wycinałam, odrysowywałam, wycinałam… ręcznie, nożyczkami… bo nie miałam jeszcze tej super linijki, która tak później ułatwiła mi życie! Od pewnego momentu tempo się zwolniło, bo trzeba było z czegoś wycinać, a tu pojawił się problem… zima. Nogawki od spodni nie odpadały wcale, dziury modne, więc dziewczyny jeszcze targały bardziej, mąż na budowie załatwi każde tak, że do niczego się nie nadają i ostatecznie nic sensownego w pudle „denim” nie lądowało, co by mogło narzucie pomóc… do czasu 🙂
Pewnego dnia otrzymałam paczkę od Cross Jeans (dziękuję!) z materiałami do swoich prac i to był przełomowy moment. Narzutę skończyłam w mgnieniu oka, kolejną rzecz uszyłam, a i następny projekt powstaje! Rok temu (kiedy ją zaczynałam), niewielkie budziła zainteresowanie wśród domowników. Kiedy przyszywałam lamówkę (ręcznie – jakieś dwa filmy), nagle dziewczyny się ożywiły i zaczęły licytować, dla której to będzie. Stanęło na tym, że denim idzie dla starszej, ale… to co jest pozaczynane np. sześciokąty i monochromatyczna, a nawet to co jeszcze nie jest pozaczynane… już ma swoje właścicielki. Teraz mam tylko je kończyć, a kolejne wg wytycznych zaczynać 😛

Lamówka i metryczka. Lamówka przyszyta do prawej strony maszynowo, natomiast od strony podszewki ręcznie. Zabieg celowy, aby po żadnej stronie nie było stebnówki na wierzchu. Od tego momentu zaczęłam używać naparstka. Metryczka jest robocza. Na kawałku bawełnianego płócienka przyłożyłam pieczątkę z Lidla. Docelowa metryczka powinna być wg mnie wyhaftowana, a na to potrzeba weny i pomysłu, więc z czasem podmienię, dodając przy okazji wymiary narzuty, bo o tym nie pomyślałam dłubiąc literki oraz dla kogo powstała. Tytuł powstał po sugestii Karoliny z B-Craft.

Pikowanie. Było prawdziwą zmorą. Pomijając fakt, że narzuta jest jednak spora, to wymyśliłam sobie przeszycia z biegiem trójkątów, a więc po skosie… niefajnie się podkłada pod główkę maszyny, właśnie po skosie, gdzie co kilkanaście centymetrów następuje kumulacja szwów podbitych ociepliną i podszewką na dokładkę, której trzeba pilnować od spodu. Jakby ktoś zlekceważył fakt kumulacji szwów, to powiem jeszcze, że to kumulacja dżinsowych szwów. To bolało… szczególnie igły! W życiu całym swoim chyba nie połamałam tylu igieł, co na tej narzucie 😀

Przybory. Na początku każdy trójkąt rysowałam długopisem od szablonu stworzonego z tektury. Po pewnym czasie rogi mi się zaokrągliły w szablonie i musiałam bardziej uważnie rysować, co wydłużało czas. Wybawieniem okazała się linijka, przy pomocy której cięłam jeans bezpośrednio nożem krążkowym, bez wcześniejszego rysowania. Dwie warstwy… też niewielki problem, więc wycinanie nabrało tempa i przestało być monotonną pracą.

Zaczynając szycie narzuty, nie byłam w 100% przekonana co do jej praktyczności. Obawiałam się też komfortu użytkowania, bo jednak jeans jest mało „milusim” materiałem. Niepotrzebnie. Jest mega ciepła, ogólnie raczej mało czepliwa (czyt. kot) i chwilowo używana jest przez wszystkich domowników do siedzenia wieczorem przed TV. (To nic, że na dworze upały, ja nadal mam w domu temperaturę max 19 stopni)